16 Gün 16 Yazı Meydan Okuması >1

Merhabalar.

Sevgili İncirli Kurabiye blogunda gördüğüm meydan okumaya ben de katılmak istedim. Meydan okumanın mimarı Sevgili Ezgi Hanım'ın sayfasına gidip detayları öğrenmek isterseniz buraya bakabilirsiniz. Sorular gerçekten çok keyifli biraz da düşündürücü bence. Hadi bakalım ilk soru ile başlayalım.

1 . Belki aramıza yeni katılanlar vardır ya da olacaktır. Önce birbirimizi tanıyalım. 

Karantina döneminden önce neredeydin nasıl bir yaşam şeklin vardı, şimdi neredesin ne yapıyorsun, günlerini nasıl geçiriyorsun, neler değişti hayatında bu süreçte?

Benim adım Nurefşan. İki sene önce üniversiteden mezun oldum. Bir sene evde sınavlara çalışmakla geçtikten sonra Adana'da okuduğum bölümde yüksek lisansa başladım. Geçen dönem kalacak yer problemi yüzünden geliş gidiş yaparak geçmişti. Yani kısmen evdeydim. Bu dönem ise devlet yurduna yerleştim. Ta ki... korona başlayana kadar. :D Nereden baksanız bir ay kalmamışımdır yurtta. Tatil olunca eve döndüm. Yani sanki evden hiç ayrılmamışım gibi geliyor bana. Şu an derslerim online yapılıyor. Dağ kadar ödevim var. Onun dışında evde lise üçe ve ilkokul bire giden iki erkek kardeşim var. Onların dersi, oyunu derken zaman geçiyor. Annem de hemşire bu arada. Babam emekli olduğu için evde kalabiliyor ama annem hala çalışmak zorunda. Yaşadığımız şehirde vaka sayısı az olsa da insan hep huzursuz oluyor. Tedbiri elde bırakmadan yaşamaya çalışıyoruz bu dönem.

Hayattaki en büyük şükür sebebim ailem olduğu için şu an onlarla olabildiğim için kendimi şanslı sayıyorum. Birlikte kahkahalar atabildiğim, aklıma gelen her şeyi hemen söyleyebildiğim, hiçbir sınırlama olmadan kendim olabildiğim tek yer onların yanı.

Psikolojik olarak çökmüş hissetmiyorum kendimi. İlginçtir ama bazen sanki tüm bunlar gerçek değilmiş gibi geliyor. Yine de dışarı çıkmaktan korkuyorum. Bugün çok bunaldığım için annem ve babam alış-verişe giderken peşlerine takıldım ama arabadan inmek istemedim. Çok zor geldi marketin içinde durmak. Bu hal kalıcı olursa diye endişeliyim. Çünkü kendimde o potansiyel var. Birkaç senedir de evde olmanın verdiği o rehavet kalıcı olabilir. Yine de kendime hiçbir kötü düşünceyi yük etmek istemiyorum. Hep diyorum bu olaylar bitecek ama dönüştüğüm kişi yine benimle kalacak.

İnşallah en kısa zamanda her şey düzelir. Bizlerde bu durumdan ders almış aklı başında insanlar oluruz. Duruma bakınca insanoğlu hala güç peşinde debeleniyor aslında ama bir umut herkesin asıl önemli olanı keşfedeceğine dair inancım var.

Dilerim sizler için de her şey olabildiğince iyi gidiyordur. Kendinize çok dikkat edin.

Mutlu ve sağlıklı kalın. :)