Kelime Oyunu - 1

 Merhabalar.

Bugün blogları gezerken Deeptone'un paylaştığı bu etkinliği gördüm. Her Çarşamba belli kelimeler verilecek ve biz de onlarla bir şeyler yazacağız. Sizi buraya yönlendireyim de ayrıntıları öğrenin.

Aslında yazmak çok sevdiğim ama iş kurguyu devam ettirmeye gelince cesaretimin olmadığı bir şey. Ama kendimi zorlayıp deneyeceğim. Hadi bakalım. 

Bu haftanın kelimeleri deniz, kayıkçı, simitçi, araba, dede. 

***

Denizin kıyıya vuran dalgalarının sesi eşliğinde sahilin kenarındaki ufak taburede oturuyorum. Artık sonbahar bitmek üzere, hava serin. Üzerimde kalın bir palto var. Ellerim üşümüş, parmak uçlarım kıpkırmızı. Bir an önce sipariş ettiğimiz çaylar gelse de ısınsam diyorum. Beklerken çaylar da geliyor. Hemen ellerimi etrafına sarıyorum. Sıcakla bir sızı geliyor önce derimin üzerine, inatla çekmiyorum ellerimi. Daha da sıkı kavrıyorum. Bekledikçe ısınıyor ellerim. Sıcağın etkisiyle de uyuşuyorlar. Çaydan bir yudum alıyorum. İçimi yakan bir sıcaklık geçiyor. Az ileride martılara simit atan insanlara bakıyorum. Hepsi konuşuyor, gülüşüyor birbiriyle. Bir baba ve küçük kızı arabalarından inip yaklaşıyor bankların oradaki simitçinin yanına. Baba kızına bir simit alıyor. Eliyle simiti kavradığı gibi denize koşuyor küçük kız. Babası telaşla parayı verip kızın kolundan yakalıyor. Hafif tatlı bir azardan sonra onlar da simitleri martılara atmaya başlıyorlar. Kafamı çevirip masaya bakıyorum. Herkes burada, tüm arkadaş grubumuz toplanmış. Ortak konular bitince kendi aralarında konuşmaya başlamışlar. Bir anda çok yorgun hissediyorum. Üşüyorum ben, eve gitmek istiyorum. Sonra bir anda karşımdaki tabureye biri oturuyor.

O.

Nasıl olur? Gelmeyecek demişlerdi. Elim ayağım titremeye başlıyor bir anda. Nereye baksam, ne yapsam? Herkese selam veriyor. Gözleri bana döndüğünde belli belirsiz bir 'merhaba' ve baş sallamayla selamlıyorum onu. Kalbim yerimden çıkacak. Ne yaparsam yapayım onun olduğu tarafa bakamıyorum. Aceleyle kafamı denize çeviriyorum. Hafif açılmış bir kayıkçı, elindeki ağı çözmekle uğraşıyor. Bir o yana bir bu yana sallanan kayıkta dengesini sağlamaya uğraşıyor. Sanki bedenim de o kayık gibi sallanıyor durduğu yerde. Birden oturduğumuzdan beri fark etmediğim radyodan bir ses yükseliyor. 

"Şimdi ise bestesi ve güftesi Hammamizade İsmail Dede Efendiye ait olan, Nesrin Sipahi'nin sesinden Yine Bir Gülnihal adlı eseri dinliyoruz."

Şarkının başlamasıyla herkes dikkat kesiliyor. Bazıları sessizce mırıldanmaya başlıyor. O kadar sesin içinde onun sesini seçiyor kulaklarım. İstemsizce bir gülümseme oluşuyor dudaklarımda. Utanıp kafamı eğiyorum. Müzik mi güzel yoksa onun sesinden belli belirsiz dinlemek mi çözemiyorum. Biraz toparlandığımda ellerimi masanın üzerine bırakıyorum. Tam o an da o da tek elini masaya koyuyor. Ellerimiz arasında yirmi santim yoktur belki de ama bir uçurum gibi geliyor o mesafe bana. Müzik yavaşlarken uzanıp elini tutmak isteyen tarafımı susturup yavaşça kucağıma indiriyorum ellerimi. Ben heyecanım ve utancımla öylece ellerime bakarken onun yandan mahcup bir ifadeyle beni izlediğini görmüyorum.

...

*

Bu önceleri aklımda olan bir sahneydi. Masada duran ellerine bakıp tutmak isteyen ama utanıp geri çekilen bir kadın. Bu haftanın kelimelerini görünce aklıma direk bu an geldi ve yazmak istedim. Umarım beğenirsiniz.

Mutlulukla kalın.