Başından Sonuna Mutluluk Dolu Hayatlar Olması Dileğiyle

Merhabalar.
Bir süredir iç dökme yazıları yazıp sonra vazgeçip yayınlamıyorum. Biraz kalabalık bir grup beni okumaya başlayınca ne diyeceğimi de şaşırdım. Kendimi başkalarına açma konusunda çok ketum olduğum için belki birbirimizi gerçek hayatta tanımasak da bir çekingenlik geliyor. Zamanla aşarım her halde diye umuyorum.
Bugün ise yine iç dökme tarzı bir yazı ile geldim ama bunu ne olursa olsun yayınlamak istiyorum yoksa hep taslakta kalıp sonra da silinip gidecekler.
Biliyorsunuz ben 2018'de mezun oldum. Bir sene sonrada yüksek lisansa başladım. Haliyle bir 'iş ne olacak' korkusu sardı beni de. Çevremde iş bulanların çalıştıkları şartları duyunca oluşan kaygı, devlette çalışanların rahatlığını duyunca 'neden formasyon almadım ki' diye gelen pişmanlık ama sonra hepsine bir cevap veren pollyanna yanım. Yani klasik bir ben olarak aynı anda binlerce düşünce ile boğuşan bir zihin.
Ama bunlardan ayrı olarak fark ettiğim bir şey de var. Kimle konuşsam hayatından memnun değil. Herkeste bir memnuniyetsizlik, mutsuzluk, hep olandan bambaşka bir şey için duyulan özlem var.
Herkes bir şekilde hayatını değiştirmek istiyor gibi ama ne ile değiştireceklerine dair fikirleri de yok. Genelde bu iş tabanlı oluyor. Özellikle bizim gibi yeni yeni iş hayatına atılan gençler için. En azından benim fark ettiğim bu yönde.
Acaba bu memnuniyetsizlik halinin nedeni ne? Sanırım kendimize özel hayatımızda bir uğraş, bizi hayata bağlayan ayrı bir meşgale bulamıyoruz. Tabi bunlar için de para ve zaman gerekli kabul ediyorum. Ama yine de sevebileceğimiz daha basit şeylerle ruhumuzu yenileyip hayat koşuşturmasında yeniden yerimizi alabiliriz diye düşünüyorum.
Belki henüz iş hayatını tanımadığım için böyle olumlu yönden bakabiliyorum, belki işe girince ben de şikayet edeceğim çoğu arkadaşımın şikayet ettiği şeylerden ama ben yine de bunun olmamasını umut ediyorum.
Böyle işte, insanların sürekli dillendirdikleri bu mutsuzluk hali beni üzüyor bir yandan da. Küçükken toz pembe olan her şey büyüdükçe değişti evet. Hala içimde yetişkin olmayı reddeden bir yanım da var ona da tamam. Kafamızı kaldırıp baktığımız dünya kötülüklerle, felaketlerle dolu belki de ama ben yine de ruhumu yaşarken huzura erdirecek ve beni mutlu edecek bir hayat yaşamak istiyorum. Bunu arayıp bulmak istiyorum en azından.
Umarım bulmuşumdur da. Çünkü bu hayatta en çok mutlu bir insan olarak yaşamak ve çevremdekileri de mutlu etmek istiyorum.
Bulunduğumuz durumdan, işimizden, yaşantımızdan memnun olmasak da umarım değiştirme imkanımız varsa değiştiririz yoksa da içinde bulunduğumuz durumun şartlarını iyileştirmeye çalışırız. Kendimize ufak bir nefeslenme yeri hazırlarız.
Ve hep mutlu oluruz. Dünyadaki tüm insanlara mutluluk saçan insanlar oluruz.
Mutlulukla kalın.