Kaç küçük çocuğun gözyaşını gördük bu zamana kadar. Kaç çığlığa kayıtsız kaldık.
Bizi hapsettikleri tabulara körü körüne bağlanmışız. Biraz farklı davranana da hemen belli isimleri yaftalıyoruz.
Her geçen gün mutsuzuz. Geleceğe karşı güvensiziz.
Şu an başlıkları tek tek saymak istemediğim çünkü okurken bile kahrolduğum, yazmaya içim elvermediği ne felaketler oldu hayatımızda.
Tek bir tuşla bizi o anlık depresif ve öfkeli hale sokan o olaylar kim bilir failini ne derece yok ediyor?
Biz bazen diyebiliriz: "Yapabileceğim bir şey yok. Elimden gelmez. Uzakta. Başkasının işine karışmak olur."
Daha o kadar çok bahane sayabilirim ki. Çünkü ben de bazen o bahanelere sığınıyorum.
Bazen mi dedim hemen hemen her zaman.
Diğerleri, siz de, öyle değil misiniz?
Toplum olarak hepimizin ağzında- pardon klavyesinde- birlik, sevgi, paylaşmak, yardımlaşmak...
Kısacası başkaları tarafından duyulduğunda hoşa gidecek her şey var. Ama bana samimiyetsiz gelenleri saysam bir ikisi dışında örnek kalmaz bile.
Kendinizi -kendimizi- başkalarına beğendirmeden önce kendi onayımızı alalım. O dillere pelesenk olan vicdanı sorgulayalım.
Çok şey yapmaya gerek yok. Büyük şeylere gerek yok.
Ama bazen süslü laflarla tepki göstermek yerine elimizle dindirebileceğimiz yaraları görmeye çalışalım. Onları iyileştirmeye uğraşalım.
Umarım dünya üzerindeki her bir insanın hayatı bir diğerine yardım edebilecek lükste olur.
Ve biz artık gören körler olmaktan çıkar ve sevgiyle hissederiz birbirimizi.
Sevgiyi paylaşmanın, mutluluğu yaymanın yollarını ararız.
Böylece içimizdeki acılar azalır. Dünya daha güzel bir yer olur.
Bunu yazarken bile ümitsizlik bir yandan beni kemirmeye devam ediyor ama yılmadan inanmaya devam edersek en azından bizim elimizin değdiği bazı insanlar değişebilir. Bizim yetiştirdiğimiz çocuklar, öğrenciler, arkadaşlar, tanıdıklar...
Belki birinin hayatında tek bir sözle ya da davranışla büsbütün izler bırakırız.
Kendi potansiyelimizin farkında ve onu boşa harcamadan yaşayalım.
Mutlu olalım.
Mutlu edelim.
