Yeşil Benim, Yeşilim.

Sarı ve mavinin arasında sıkışıp kaldım benden yeşilimi çaldılar.
Yeşil beklediğim.
Yeşil özlediğim.
Yeşil kaybettiğim.
Yeşil benim, yeşilim.
Sapsarı buğday başakları ve mavi gökyüzü… Arada uğrayan ve beni uykuya mahkûm eden karartı… Mavinin üzerinde hâkimiyet kuran ve miadı dolunca iri damlaları üzerime yağdıran beyaz… Hayatım bu renkler arasında yeşili arayarak geçiyor.
Nerede gördüm, nasıl sevdim ben de hatırlamıyorum. Ama yokluğu çok hissedilir.
Var olduğum evrende tek başınayım. Tüm gün rüzgâra karşı tarlaların arasında dolaşırım ve gece olunca birden uyuyuveririm. Şu ana kadar hiç kendi isteğimle uykuya daldığımı hatırlamıyorum. Her defasında yeşilimin karanlığın içinden çıkacağını düşür ve uyanık kalmak isterim ama siyah bir büyücü gibi göz kapaklarıma hükmeder.
Bu yüzden en çok geceyi merak ederim. Bir gün geceyi görüp oradan yeşilime kavuşacağımı hayal ederim.
Gece oyuncudur.
Bazen korkutur bazense beni içine çekip vaat ettiklerini verecekmiş gibi parlar tepemde. Ama hep kendi bildiğini yapar. Galiba orada öyle durup beni kandırmaktır niyeti.
Kanarım.
Her yeni gün kanarım ona. Ve de hiç pişman olmam. Yoksa nasıl yaşanırdı, öyle değil mi?
Bekleyerek, bilmeyerek, bir de bu kadar çok severken varlığından bile bihaber.
Bazen ellerimi uzatırım gökyüzüne. Çekip çıkaracakmış gibi olurum. Tekrar tekrar havayı kucaklarım parmaklarımla. Olmaz yine, oldurmaz bu nefes ben de yeşili. Ben yine beklerim, özlerim.
Ölür giderim ama yine de kavuşamam.
Bir de ne biliyor musun? Ben burada öyle onu sayıklarım, onunsa varlığı bir başkasına ilaçtır o an.
Yanarım. İçin için kanarım ama elim kolum bağlıdır. Ben her yeni güne bekleyerek başlarım, özleyerek, kaybederek… Pes etmeden, pes edemeden, gözlerimi kapatıp hayal edebileceğim bir anı düşleyerek.
Yeşil benim, yeşilim.

Ah Hayat!

Ah hayat...
Böyle iç çektiren ömürler nasıl geçer.
Acaba herkes benim gibi biraz kaçmak, kendiyle kalmak, çoğu zamanda yok olmak istiyor mudur?
Hiç bitmeyen baş ağrılarımı dindirmek için gözlerimi kapatıp huzuru çağırabilir miyim?
Kendimi bildim bileli bir sızıdır bu içimde. Benliğini aramak ve bulamamak mı bunun en büyük nedeni? Her yaptığım şeyin, başıma gelen her olayın nedenini mi sorgulamak yoksa?
Lisede felsefe hocamız "Mezun olduğunuzda hayatı biraz olsun sorgulayan bireyler olursanız amacıma ulaşmışım demektir." derdi hep. Şimdi bitmek bilmeyen hesaplaşmalar beni tüketiyormuş gibi geliyor.
Ben çoğu zaman yaşıma veriyorum bunu. Kendimi tanıma zamanım, diyorum. Keşfetme zamanım.
Kimim, ne yapıyorum, neden yapıyorum, bu dünya üzerinde yaşama amacım ne?
Böyle cevabı bile sorusu gibi karmaşık olan şeyleri aşmak zor gerçekten de.
Ya kabulleneceksiniz; "Başıma ne gelirse onu yaşıyorum."
Ya da birazcık 'kendi isteklerimle yaşamalıyım' deyip yılmadan mücadele edeceksiniz.
Her ikisi de zordur.
Birinde istemediğiniz şeyler çıkar karşınıza ve biz burada tahammül etmeyi öğreniriz. Diğerinde ise köstek çıkanınız çok olur. Bu hayat böyle maalesef. Kuyudan çıkmak için çırpınanı ayak bileğinden aşağı çekiyor. Ve bu öyle yakınınızdan geliyor ki silkenemiyorsunuz bile.
Sanırım asıl sorun değişimin kontrol edilememesi.
Bunu bu aralar daha iyi anladım.
Sen, diğer insanları yok saysan da onların senin üzerinde yaptığı planları yok sayamıyorsun.
Kaç yaşına gelirsen gel çevrendekilerin sözlerini önemsemek zorunda bırakılıyorsun. Artık belli bir yaşa gelmiş büyüklerinse senin hiçbir şey bilmeyen bir kişi olduğu yargısına öyle bir inanmış oluyor ki kendi mutluluğunu kurarken yaptıklarına en büyük ahmaklıkmış gibi tepki veriyorlar.
Kalabalıklar güzeldir, evet. Ama içinde huzur bulmadığında sadece gürültücü insan yığınından başka bir şey olmuyorlar.
Ben çevremde huzuru getiren kişiler istiyorum. İstersen bir elin parmak sayısını geçmesin ama mutlu olalım. Kendimiz olalım. Takmak zorunda bırakıldığımız o kadar maske var ki bu dünyada. En azında bir yerlerde yalın bir şekilde kendimiz olmalıyız.
Aksi takdirde nefes almak bana zulüm gibi gelmeye başlayacak.
Ve biliyorum yine yaşadıklarımın sonucunda en çok ben üzüleceğim.

Ookami Shoujo to Kuro Ouji - Manga

Herkese merhabalar...

Evde o kadar çok canım sıkılıyor ki kendime uğraşacak bir şeyler aramaktan bile sıkılıyorum. Ben biraz böyleyimdir. Ara ara yoklar bu duygu ama birkaç güne normalime dönerim.

Evet sizlere benim Namaikizakari'yi okumadan önceki favori mangamla tanıştırayım.

Nereden gördüm hatırlamıyorum ama ilk olarak animesini izledim ve bayıldım gerçekten. Özellikle o aralar ekran karşısına geçip kısacık süren reklamları bile izlemeye tahammülüm yoktu. Ve maalesef bunu hala atlatamadım. Bir süre televizyondan uzak kalınca tekrar başına geçmek bana vakit kaybı gibi geliyor. Ve sanırım ileride kendi evim olursa da televizyon almam ya da alınsa bile çok çalışmıyor olur. Neyse toparlayalım.
Konumuza gelirsek; Shinohara Erika liseye yeni başlayan ve şans buya en yakın arkadaşı ile de ayrı sınıflara düşen bir kızdır. Eğer bir yerlerden okulda geçen bir Japon yayınına rastladıysanız arkadaş edinmenin orada hayat memat meselesi olduğunu bilirsiniz. İşte bu Erika için de çok önemli bir konu olmalı ki sınıftaki kızların sadece erkek arkadaşlarından bahsetmelerinden dolayı 'benim de var canım' diye bir yalan söylemiştir. Sonrasında da bunu ballandıra ballandıra süslemiştir. Bizim kızın aşk oyunu böyle devam ederken arkadaşları artık ondan şüphelenir ve erkek arkadaşının resmini isterler. Kara kara düşünen Erika da yolda geçen yakışıklı bir çocuğun gizlice resmini çekip gösterir. Yalnız bu kızımız o kadar yüksek kriterlerde birini arıyor ki yakışıklı olmazsa olmaz. Sonra sabah okulda kızlara resmi gösterdiğinde bir de ne duysun. Bu çocuk okulun prensi Sata Kyouya. Dışarıdan nazik mi nazik, kibar mı kibar bir beyefendi olan Kyouya, Erika'nın umutlarını tazeler ve rica edersem beni kırmaz diye düşünerek gidip ona sevgilisi numarası yapmasını ister. Bizim yakışıklı prensimiz o anda şaşırtıcı bir dönüşüm geçirir. O tatlı, kibar çocuk gitmiş yerine umursamaz, narsist biri gelmiştir. Erikaya eğer onun köpeği gibi davranırsa şartını kabul edeceğini söyler. Çaresiz kabul eden kızcağızı türlü ayak işlerinde kullanır ve sinir eder. Ama bir yandan da koruyup kollar ki siz hep; "Kızı seviyor ya, gıcıklığına yapıyor. Erkek milleti ne olacak." diyorsunuz. Ama işin aslı öyle değil tabi ki.
Neyse efendim kaçınılmaz son olarak Erika türlü badireler atlatarak da olsa Sata-kun'a aşık oluyor ve açılıyor. Ama tabi ki reddediliyor. Redderken bile kibirli davranan Sata-kun'unumuz neyse ki sonradan söyledikleriyle bizim -en azından benim- kalbimizi kazanmayı başarıyor.
Benim zaten Kyouya da en sevdiğim şey çocukluğundan kalan acı hatırasını aşamamış olmasının çok iyi yansıtılmış olması. Öyle acı hatıra deyince çok büyük bir felaket beklemeyin ama emin olun masum, küçük kalpteki çocuklar için çok üzücü bir şey.
Kyouya'nın ailesi birden boşanma kararı almıştır ve bu olay da ondan sevgiye dair her şeyin boş olduğu ve bir gün mutlaka yitip gideceği izlenimini oluşturmuştur. Eh bizim pes etmek nedir bilmez kurt kızımız da onun o soğuk kalbini eritip, kıskançlıktan kendini kaybeden biri haline getirir.
Ben bu çifti çok sevdim. Hala tekrar tekrar okurum. Her okuduğumda da o aşkı hissederim.
Zaten ben aşka sonuna kadar inanan ama bunun bizim başımıza gelmesinin imkansızın bile üstünde bir şey olduğunu düşünenlerdenim. Bu yüzden böyle güzel aşk hikayelerinin içine girip yakışıklı kahramanımıza bakıp bakıp eriyebiliriz değil mi?
Ah unutmadan bu mangayı da benim okuduğum siteden okuyabilirsiniz. Yeni güncellenen ve eskisinden bile şahane olan mobil uygulaması çok pratik. Arayanlara duyurulur.
Sizin merakınızı biraz daha artırmak için birkaç resim ekleyelim bakalım.
-Karakterlerimiz;

-"Gel kuçu kuçu :)"

-Kız arkadaşınız sizi aldatıyor mu? İşte size bu sorunun cevabını verecek bir liste. Yine de okumadan önce derin bir nefes alın. Zira aşağıdaki duruma düşebilirsiniz. :)

-Dünyadan Sata-kun'a;

 -Genelde de böyle alaycı. Sanırım buna tavan yapmış öz güven deniyor.

-Nice yıllara Kyouya. Hayat etrafındaki seni seven kalabalıklarla güzel.

-Neyse yukarıdaki o garip bakışı böyle telafi ettin ya içindeki o küçük çocuğu hala görebiliriz.

-Bir zamanlar sevdiği kıza çok çektiren bir prens varmış, bakın o prens kıza bir gün ne demiş;

Burada kızımız yalan söylediği için sahte sevgili olmalarına gönderme yapıyor.

-Hep Koyuya olmaz. Bu tatlılık da bizim Erika'mız. 

Erika çok tatlı gerçekten. Şımarık büyütülmüş, saf, sevgi dolu bir kız. Bayılıyorum ona.

-Bir de biz kıskanalım.

-Ve prens gerçekten baloda;
Çocuğu binbir psikolojik baskıyla baloya gitmeye ikna ettiler bu arada.

*Ah evet yeri gelmişken bu serimizde de yan karakterler ön planda ve hikayenin gidişine yön veriyor. Ama ben henüz acemi olduğum konuları tam anlamıyla aktaramıyorum. Eğer siz okursanız diğer karakterleri en az bu ikisi kadar bağrınıza basacaksınızdır.

-Bu da onlardan bir resim. 

Daha çok olay var resim de çok var ama ben bir türlü kafamı toparlayamıyorum ne yazık ki. Bu zor günlerde biraz oyalanayım diye bilgisayarın başına geçtim ve ortaya çıkan bu oldu. Umarım beğenirsiniz.
Şu an için bende yeri ayrı olan mangaların tanıtımlarını yapıyorum ama ileride başka türden de mangalar okuyup burada anlatmak istiyorum. Umarım bu maceram uzun soluklu olur. Benim gibi yazdıkça rahatlayan bir insan için buradan daha iyi bir kaçış noktası yok gerçekten.
Mutlulukla ve barışla kalın...

'Başucumda Müzik' Kitaptan Alıntılar

***

Bazı insanların evi yoktur.

*

Böyle ne çok şey geçmiş. Yaşarken pek farkına varmadığımız, kendi dışımızdaki dünyadan bize ancak gazete başlıklarıyla ulaşabilen yıkımlar, savaşlar, buluşlar, hiç bitmeyen bir dönüşüm onca yıl yanımızdan geçip gitmiş.

Sanki dünya da bizim gibi büyümüş ve sihrini kaybetmiş.

*

Ve bana öyle gelir ki, bütün o dağınıklığa, bütün o bölünmüşlüğe, bütün o hüzne, ayrılışlara, bekleyişlere, bütün o yalnızlıklara ve ne yaparsam yapayım anlatılması, tanımlanması mümkün olmayan özleme rağmen bu, dünyanın en güzel hikâyesidir.

Elbette her keresinde başka türlü anlatacağım, her keresinde unutuğum şeyler ekleyeceğim, ne fark eder…

*

 senden ayrı olduğum bir tek an yok

çok uzaklarda olsan bile

seni taşıyor her şey

kokular, sesler , seslenişler,

ne zamandır görmüyor gözlerim,

unuttum tanıdığım ne varsa,

bir tek senin yüzün,

çok uzaklarda olsan bile…

*

Eğer günün birinde, gerçekten de bir başkasına, “her şey silindi ve artık yalnız sen varsın,” diyebildiyseniz ya da bunu gerçekten hissettiyseniz, bunun yalnız ayaklarınızı yerden kesen değil, aynı zamanda ne korkunç bir duygu olduğunu da bilirsiniz.

*

Acaba çocukluk mu kentleri güzelleştirir anılarda? Yoksa gerçekten yıllar geçtikçe bozuyor muyuz onları?

*

Eğer, hayatımızın bir an'ına gidip orada sonsuza dek kalacaksınız deseler yalnızca iki şeyden birini seçmek isterdim. Biri, o çocukluğun bahçesindeki ağacın dalına asılı salıncakta sallanırken… Öteki, bütün hayatım boyunca en çok sevdiğim adamla öpüştüğüm ilk gün… 

 *

Ondan ilk duyduğum sözün “yaramazlığım” olması komik mi?

Öyle oldu.

Kim bilebilirdi ki…

*

Dev kapıdan büyük salona girip koskoca bir duvarı kaplayan o resimle karşılaştığımız zaman bir anda başıma geleni anladım.

Sanki bana, "Sana ne olduğunu gerçekten anlamıyor musun?" demek için oraya konulmuştu.

Bulutların arasında, yukarıda, o tombul, kanatlı çocuk elinde yayla uçuyordu. Yüzündeki gülümseyiş öyle tuhaftı ki, bir yaramazlık yapıp cezalandırılacağını düşünen çocuklarınkine benziyordu.

Ve onun yayıyla fırlattığı ok oradan çıktı, bütün o renklerin, bulutların, ormanların içinden gelip benim kalbime saplandı.

 Öylesine gerçekti ki bir an yüreğimde beklenmedik bir acı duydum.

"Aşk tanrısı değil de sanki küçük bir çocuk, siz de onu masum bulmadınız mı?" diye soran sesiyle kendime geldim.

Masum mu?

"Bilmem," dedim, "sanki yalnızca yaramazlık olsun diye ok atıyormuş gibi görünüyor.

Güldü. "Zaten aslında aşk da yaramazlıktan başka nedir ki?" dedi...

*

Bütün kadınların aşık olduğu adam, öyle mi?

*

Evet o'ydu. Bütün kadınların âşık olduğu adam!

Benimle çılgınlar gibi dans etmişti. Ben kendimi onun kollarına bırakmış ve ben mi yoksa bütün dünya mı dönerken her şeyi unutmuştum. Kim olduğumu, nerede olduğumu, neler olduğunu...

Üstelik yıllar sonra, o yıllar içinde belki de o ilk karşılaşmayı çoktan unutmuşken... Buraya gelip, bu salona girdiğim anda kim olduğunu bilmediğim biriyle karşılaşacağımı sanki hissetmişken...

Biri omzuma dokunmuş ve dünya farklı bir yöne doğru dönmeye başlamıştı.

İşte böyle başladı.

 Masum bir çocukluk rüyasının beni alıp bugüne getireceğini kim bilebilirdi ki?

Bugüne getireceğini, dedim... Bugüne getireceğini ama nerelerden geçerek...

*

Hayat zormuş.

Ben tabii bunu sonradan öğrendim. Yoksa hayta atılmakta hiç bu kadar acele eder miydim.

*

Evimizin ışıkları hep yanardı. Hala da yanar. Benim oturduğum her yerde ışık yanar. Savaş günlerinden kalma bir sıkıntı mı ? Belki.

*

 Ah anneciğim! Annelerin her şeyi hemen anlayabildiklerini ben çok sonra fark ettim. Tam dediği gibiydi:  İyi, munis bir adam.

Fakat içinde fırtınalar esen bir kadın, iyi, munis bir adamla ne yapar?

*

Evlenmeyi kabul ettiğim geceyi hatırlıyorum. Kendi kendime, "Sen romantik saçmalıklarla zaman harcayacak, bütün hayatını bir adamın gün boyu değişen davranışlarını izleyip manalar çıkartarak geçirecek bir kız değilsin, aradı mı aramadı mı, seviyor mu sevmiyor mu, niye öyle dedi de böyle demedi diye elinde mendil yaşayamazsın, onun için senin âşık olduğun değil, seni sevecek biriyle evlenmen en iyisi..." diyordum.

Ne acayip! Herhalde bunları o zamanlar okuduğum romanlardan çıkartmış olmalıyım.

Ah, kendini pek akıllı sanan, inanmadığı kaderi kendi elleriyle yaratacağını düşünen zavallı insanlar...

*

Bazı insanlar hayatlarını kendi istedikleri gibi kurarlar. Geri kalanlarsa onların yaptıklarını birbirlerine anlatıp dururlar.

 Ben başkalarının hayatlarını anlatarak ömrümü geçirmek istemedim.

Varsın başkaları benim hayatımı anlatsın.

Bana, kocama bağlı olduğum için mi saygı duyacaklardı? Kurallara karşı gelmedim diye mi? Onlar arkamdan konuşmasınlar, birbirlerinin kulağına bire bin katıp beni anlatmasınlar diye bütün hayatımı onların istediği gibi mi geçirecektim? 

Tabii ki yapmadım. Umurumda da değildi zaten.

Hiç değer vermediğim insanların benim için ne düşündüğünden bana ne?

Vız gelir bana!

Küçük bir çocukken bile acırdım onlara. Annemin arkadaşları gelip, çaylarını içerken onları izlerdim. Kocalarından ve belki de hiç tanımadıkları insanların hayatlarından başka anlatacak bir şeyi olmayan bu mutsuz kadınlara hep acıdım.

Onlar hep içlerinden geçeni, aslında söylemek istediklerini söylemeyip başkalarının duymak istediği cümleleri kurmaya çalışan insanlardı.

Kendi kendime derdim ki, beni ateşlerde yaksalar bile bunlara benzemeyeceğim. Ben başkalarının duymak istediği cümleleri kurmayacağım.

Benzemedim.

*

Hepimiz o sıradan kadınlardan biriydik. Kocalarımızın başarılı olması ve bize daha çok şey alabilmesi için evdeki rahatı sağlayacak gönüllüler...

Fazla sorgulamazsanız, başkalarının yaptıklarını izlerseniz, doğru örnekleri seçerseniz her şey bir önceki kuşaktan bir sonrakine aktarılarak sanki gizli bir kitap birinden diğerine veriliyormuş gibi devam edip gidiyordu.

Ama böyle bir hayat bana pek sıkıcı geliyordu.

*

Ne garip, hep en sevdiklerimize en söylenecek şeyleri söylemiyoruz ya da söylüyoruz ama o zaman da onlar bizi duymuyor.

*

Sanki içimde bir başkası vardı. Çocukken konuştuğum, benimle yalnız kaldığım anları paylaşan, yanımda gittiğim her yere gelen, sevindiğimi, üzüldüğümü, kimselere söylemediğim kırıklığımı bilen, bana akıl veren, o aslında var olmayan arkadaşım büyümüş ama benimle kalmıştı. Biliyorum, çoğunuz onu tanırsınız. Hepinizin yalnızca size ait sırlarınızı bilen içinizdeki arkadaşınız... Ama siz büyürken bir gün, belki de farkında bile olmadan, acıklı bir ayrılık mektubu bile bırakmadan, gitmesi gerektiği zamanı bilirmiş gibi sessizce çekilip gitmiştir. Ne yapayım, bende öyle olmadı. Bak hâlâ burada, yıllar sonra bile şu koltukta, tam karşımda oturuyor ve halime gülüyor.

*

İşte orada aklımca kendi kendime kurmaya çalıştığım hayatın boşunalığını iyiden iyiye anladım.

Bu dünya üzerinde sağlam sandığımız hiçbir şey olamayacağını, hayatın hepimizden güçlü döngüsünün içinde savrulup gittiğimizi ve günün birinde farkına bile varmadan o döngünün dışına fırlatılacağımızı düşünüp vazgeçtim.

Vazgeçtim evet, her şeyden.

 Bir atlıkarınca gibi dönüyordu yalnızca. Ya kısacık, göz açıp kapayana kadar geçen bir an içinde mutluluktan uçacaktık ya da kendi kendimize neden orada dönüp durduğumuzu düşünmekle geçirecektik zamanımızı...

Ben birinciyi seçtim.

Hem de farkında bile olmadan.

 Babamın elinden tutmuştum, onu asla bırakmayacağımı söylemiştim ama o beni bırakıp gitmişti. Kimseyi elinden sıkı sıkı tutarak hayat boyu yanımızda tutamayacağımızı öğrenmiştim.

*

Orada, pırıl pırıl bir bahar gezintisinin beklenmedik bir sarsıntıya dönüştüğü o bahar günü kendi kendime o annelerin acısını geçmişteki hangi mutluluğun örtebileceğini düşündüm.

Ama zaman zaman bana da heyecan veren bu düşünce o gün orada, o süslenmiş evlerin arasından geçerken büyük bir korkuya dönüştü.

Söyleyin bana, o pencerelere resmi asılmış ve aslında yalnızca hayata yeni başlamak üzere olan o çocuklarla yaşanmış hangi mutluluk şimdi bu sonsuz acıya değerdi?

*

Çok zaman sonra, yıllar sonra bir gece ilk kez (ve herhalde son) çevresine ördüğü ve kendisini koruyan o düzenin dışına çıktığı, her zaman başı dik yürüdüğü yolda birdenbire yalpaladığı bir gece sesini yükseltip, "Ne sanıyorsun?" demişti, "Başka insanların yaşadığı heyecanlardan haberim olmadığını mı, o duygulara sahip olmadığımı mı? Elbette biliyorum ama bunlar insanın hayatını mahveder. Ben ne istediğimi daha çocukken biliyordum. Bildiğim için de her şeyi ona göre yaptım. Mutluluk dağların arkasında, büyük maceraların sonunda ulaştığın bilinmez bir cennette değil... İşte burada, yanı başında... Evinin içinde... Sen onu göremezken gidip de olmayan mutluluğu mu bulacaksın... Git, bul o zaman...”

*

Bazılarının tek bir hayatı var. Buna, dürüst olmak diyorlar. Her şeyi bilinen bir hayat. Her yanı görülen camdan bir kürede yaşamak gibi... Ne aptallık! Ne büyük yalan!

Yalan, çünkü, hiçbirimiz camdan bir hayat yaşamıyoruz. Belleğimizi korkusuzca açsak kim bilir neler buluruz orada. Söylediklerimizle, görüntümüzle hiç ilgisi olmayan ne çok şey... Kendimiz bile şaşıp kalırız.

Ne aptallık, çünkü, neden insan kendisini tek bir hayata tutsak etmek istesin? 

*

Güçlü bir kahkaha attı, bu kez beni omuzlarımdan tutup havaya kaldırdı, ayaklarım yerden kesilmiş, ne yapacağımı bilemez bir halde beni kollarında döndürmesini, "Kim derdi ki o küçük, yaramaz çocuk birdenbire böyle güzel bir prenses olup çıksın..." diye gülmesini izledim.

Ve tabii bütün salon...

Sonra sahnede bir kadın o şarkıyı söylemeye başladı... Peki bu da bir rastlantı mı, orada, bizim o karşılaşmamızın arkasında, o şarkının çalınması?

Violetta'nın şarkısı... Türkçesi galiba şöyle: "Doğru yoldan sapan kadın..."

*

Evet o'ydu. Bütün kadınların âşık olduğu adam!

Benimle çılgınlar gibi dans etmişti. Ben kendimi onun kollarına bırakmış ve ben mi yoksa bütün dünya mı dönerken her şeyi unutmuştum. Kim olduğumu, nerede olduğumu, neler olduğunu...

Üstelik yıllar sonra, o yıllar içinde belki de o ilk karşılaşmayı çoktan unutmuşken... Buraya gelip, bu salona girdiğim anda kim olduğunu bilmediğim biriyle karşılaşacağımı sanki hissetmişken...

Biri omzuma dokunmuş ve dünya farklı bir yöne doğru dönmeye başlamıştı.

İşte böyle başladı.

 Masum bir çocukluk rüyasının beni alıp bugüne getireceğini kim bilebilirdi ki?

Bugüne getireceğini, dedim... Bugüne getireceğini ama nerelerden geçerek...

 *

Havadan sudan konuşurken birdenbire, "Politikaya giriyorum," dedi.

"Biliyorum," dedim.

 Devam etmemi bekledi ama ben sustum.

"Ee, bir şey söylemeyecek misiniz?" diye sordu.

"Bana soruyorsunuz öyle mi," dedim, "o zaman söyleyeyim, ben size politikayı yakıştırmam..."

*

Ona göre, yapılacak çok şey vardı ve yapılmamasının tek nedeni de korkakların, tembellerin iş başında olmasıydı. Sanıyorum o günlerde gerçekten de pek çok şeyi değiştirebileceğine, o güne kadar hep aklında olan ama mutlaka bir yerde engellenen düşüncelerini bir çırpıda gerçekleştirebileceğine inanıyordu.

Evet liderler böyle insanlardı. Ama bazen düşünürüm, acaba gerçekten bir şeyleri değiştirebileceklerine, hayatı daha güzel kılabileceklerine mi inanırlar yoksa yalnızca kendilerine olan güvenlerini kanıtlamak mı isterler, bunu bilemem hiç...

*

"Buraya senin için geldim," dedi, "gittiğin günden beri aklımdan çıkmadın. Seni bir gün daha görmemeye dayanamazdım. Her şeyi göze alıyorum, boşanıp benimle evlenir misin?"

 Evet aynen böyle söyledi.

 O müzik, yüzyıllar öncesinden kalma bu mekânda, yüzyıllar öncesinin çalgılarıyla çalınan o büyülü müzik en coşkulu bölümüne gelmişti, insanı yerinden kaldıran, uçuran bir müzikti, başım dönüyordu, ellerimi dizlerimde birbirine kenetlemiştim, sanki ateş basmış gibi yanıyordu yüzüm, dudaklarım kurumuştu, orada değildim, nerede olduğumu bilmiyordum, sanki içimden biri çıkıp gidiyor ve onu tutamıyordum. Zar zor çıkan, boğuk bir sesle, "Siz delirmişsiniz..." diyebildim sonunda...

 *

İşte böyle başladı. Bir ayrılıkla...

Daha başlamadan ayrılarak...

Taksinin camından dönüp ona baktım, bir an durdu, sonra geri dönüp oteline doğru yürüdü.

Başında şapkası, ince kumaştan yazlık ceketinin arkası biraz kırışmış, biraz öne eğilerek... Yavaş yavaş inen sisin içinde...

O silik görüntü bir fotoğraf gibi aklımda.

Öyle çok tekrarlanacaktı ki...

Giderken... Hep giderken...         

Sonra zaman geçti.

Ne zaman sokağa çıksam, alışverişe gitsem, hep ayaklarım beni oraya götürdü. Kim bilir kaç kez o meleklerin olduğu salona girdim. Herhalde köşede küçük bir taburede oturup kitap okuyan üniformalı kadınlar benim o resimle gizemli bir bağım olduğunu düşünüyorlardı artık.

Kim bilir kaç kez orada, o resmin karşısında durdum ve bu yaşananların bir hayal olup olmadığını düşündüm.

Elbette bir hayaldi.

Küçük bir kadının hayali.

O ne yaptığının farkında bile değildi.

Hem farkında olsa ne değişecekti ki?

İmkânsız şeyler...

*

"Her şeyden kaçmak istiyorum," diyordu, "her şeyden... ne yaptım, nasıl yaptım bilmiyorum ve sonunda kendime hiç istemediğim bir hayat kurdum. Şimdi onun içinde, kendi hayatımın içinde bir esir gibiyim."

*

"Şu çözdüğün tabletlerde bilmediğimiz ne var, bize hayatın sırrını verecek, bütün bunların anahtarını verecek hiçbir şey yok mu?"

"Sana bir şey söyleyeyim mi," dedi yine her zamanki gibi, uzun parmaklarının arasında sigara, elini yanağına dayamış, gözlerimin içine bakıp, "binlerce yıldır aynı soruları sorup duruyoruz ve ne gariptir ki sorular gibi, bulunabilen cevaplar da fazla değişmemiş..."

*

Bir başkası olmak, yıllarla belirlenmiş hayatın dışında başka bir hayata başlamak, herkesin bilip tanıdığı benliğinizin görünmeyen yüzünü takıp gizli sandıktan çıkardığınız giysilerle süsleyerek yeni birini yaratmak...

 İki ayrı yüz, iki ayrı ses, iki ayrı biçim...

İki ayrı kadın...

Birdenbire parçalanmış bir hayatın içinde bulmuştum kendimi...

 İki ayrı hayat. Bu oyunu öğrenmek o kadar kolay değildi. Birinden ötekine hızla geçebilmek gerekiyordu. Şu üstü buzlu cam gibi resimler vardır ya, azıcık oynattığınızda resim değişir, işte onun gibi...

O günlerden en çok hatırladığım duygu, aşk, mutluluk, heyecan sanıyordum ama şimdi birden farkettim ki, huzursuzlukmuş. İnsan hayatını bölmeye kalkıştığında ilk yitirdiği şey huzuru oluyor.

*

Yaşayınca anlıyor insan. Aynı evi paylaştığınız birinin haberi bile olmadan bambaşka bir hayat kurmak hiç de zor değilmiş... Ben buna inanmazdım. Bazen telefonu kapadıktan sonra bir an kendi kendime kalıyor ve öyle utanıyordum ki bir daha aradığı zaman bunu artık bitireceğime yeminler ediyordum.

Ama akıl duygulara pek fazla hükmedemez de, duygular aklı kendilerine uydurmayı becerir.

*

Sonra beni tutup kendisine döndürdü. Gözlerimin içine bakarak devam etti: "Birini sevmen için elle tutulur bir neden bulamıyorsan onu sahiden seviyorsun demektir..."

Öyle mi gerçekten?

 Çoğu zaman istediklerimizi yapanları, bize uygun davranan insanları severiz. Onların yanında kendimizi güvende hissederiz. Aslında bize uygun olanı sevmek kolaydır. Zor olan, bize benzemeyenleri, istediğimizi yapmayanları sevebilmektir. Birini, seni mutlu ettiği için değil, yalnızca kendi başına var olduğu için, bir başkası gibi değil kendisi gibi olduğu için sevebilmek zordur.

*

Uçsuz bucaksız bir çölde yürürken kafanıza yıldırım düşmesi gibi komik ama aynı zamanda çaresiz bir şeydi yaşadığım.

Olmuştu işte. Böylesine güçlü bir dalgaya direnmek mümkün değildi. O dalganın üstünde, beni götürdüğü yere gidiyordum ama hâlâ dizginlerin elimde olduğunu sanıyordum.

Hayır, kimsenin suçu yoktu. Ne kocamın, ne onun ne de benim. Bu yalnızca hayatın bizi hiç umursamadan kendince kurduğu bir oyundu.

Yapmam gerekenleri yapmış mıydım? Bilmiyorum. Direnmiştim kendime göre. Uzak kalmaya çalışmıştım. Bunun yalnızca bir oyun olarak kalmasını, belki beni böyle uzaktan bir hayal gibi mutlu etmesini ve sonra tatlı, güzel bir anı olmasını istemiştim.

Yapamadım.

Aslına bakarsanız uçakta bütün bunları düşünürken birden anladım ki hamile kalmamın, onunla geçirdiğim o öğleden sonranın, bir başkasının tenine dokunmuş olmamın hiç önemi yok. Hepsinden önemlisi benim ona âşık olmam...

Ben bir başkasına âşıktım. O başkasını hiç görmesem, onunla hiç konuşmasam, hiç dokunmasam bile yalnızca ona âşık olmam bile yetmez miydi? Anladım ki yalnızca bir kaçamak olsaydı, yalnız bir kadının istekleri olsaydı, yalnızca şehvetle geçirilmiş bir gün olsaydı her şey çok daha kolay olurdu.

 O zaman her şeyden vazgeçilebilir, belki gizlenebilir, belki söylense bile unutulup gidebilirdi.

Buna bir anlık bir delilik, bir kendini kaybediş an'ı, bir sarhoşluk denilebilirdi.

Ne var ki kalbim, aklım, rüyalarım, mutluluğum, hüznüm, gözyaşlarını, şarkılar, kitaplar, filmler her şey, her şey artık onundu.

*

"Eyvah!" dedi, "Bu da mı oldu? Her şey aklıma gelmişti de bu gelmemişti işte..."

*

Biraz sonra Leylak kucağımda, zaten yan açık gözlerini sıkıca yummuş, farkında olmadan koltuğumun altına girmeye çalışarak, küçük, pütürlü diliyle boynumu yalayarak, mırıltılar çıkartarak uyuyordu.

Aslında hayvanlara karşı fazla ilgim yoktur. Ama bu kedi nedense böyle kucağıma gelip mırladıkça ona birdenbire ısınıvermiştim.

"Kerataya bak," dedi annem, "sahibini bilirmiş gibi nasıl hemen onun kucağında yerini buldu, biz sabahtan beri sütle besliyoruz, nafile!"

 "Annesi sanıyor onu," dedi Ayla...

Bir an göz göze geldik.

Ne garip, sanki o gün neyi kaybettiğimi bilirmiş gibi bana bu küçük yavruyu yollamıştı.

Tam da o gün...

 İnanılacak şey miydi bu?

*

Benim hiç evim olmadı.

 Dünyanın farklı yerlerinde, farklı evlerde yaşadım ama çocukluğumun odasından sonra ilk kez orada, onun yanında evimi buldum.

"Belki de," diye düşündüm bir gece yarısı, içimde tanımlayamadığım bir karmaşayla, çılgınca bir coşkuyla beni bir anda ölümün kıyısına götürebilecek bir hüzün arasında gidip gelen dalgaların içinde, "belki de onu böylesine sevmenin nedeni budur... Benim evim o..."

*

Ona çok şey anlatıyordum ama yine de ne çok şeyi bilmiyordu.

Anlatamadıklarımı, sözlere dökülemeyeni, onu nasıl bir aşkla sevdiğimi, hayır, aşkların, tutkuların, isteklerin dışında, nasıl bir sevgiyle bağlandığımı...

*

Bir keresinde yatağın içinde oturuyorduk, çırılçıplak, yüzümü iki eliyle tuttu, kaldırdı, gözlerimin içine bakarak, "İnsan bir düşü sevebilir mi?" diye sordu.

"Evet," dedim hiç düşünmeden, "bence zaten en çok onu sevebilir, bir düşü..."

*

Yanımda durmuş, dalgın, uzaklara bakıyor. Ona bakmıyorum ama biliyorum. Aynı yere bakıyoruz, ufka doğru, göremediğimiz bir kara parçasının belirmesini bekler gibi, belki aynı şeyleri düşünüyoruz ama bizi bekleyen geleceği kurmak için bir şey yapamıyoruz.

Ama kendi kendime söz vermiştim değil mi, ondan bir şey istemeyeceğime, hiç bir şey beklemeyeceğime, ikimiz için geleceğe dair hayaller kurmayacağıma...

*

"Bana söz vermeni istiyorum," dedi.

 "Söz mü?"

 Yağmurluğu ıslaktı, yağmur kokuyordu.

 "Evet söz. Ne olursa olsun, bir gün bana çok kızsan da, şimdi bilemediğim bir şey de olsa sakın beni bırakma..."

Ne çok söz vermiştik ayrılmayacağımıza...

*

Evet, karşımda duruyordu. Maide hanım... Bu üçüncü karşılaşmamızdı ve ilk kez ikimiz yalnızdık. Yer yarılsa içine girsem diye düşündüğüm andır o.

Şaşkınlıktan ne birşey söyleyebildim ne yapabildim. Öyle birkaç saniye ama bana saatler gibi geldi, karşılıklı durduk kapının önünde.

Sonunda, "Herhalde doğru geldim," dedi.

"Buyurun," deyip kenara çekildim.

İçeri girdi. O anda, göz ucuyla girişteki vestiyere baktığını gördüm ama geç kalmıştım. Fuat'ın şapkası, paltosu, şemsiyesi duruyordu orada. Elbette tanımıştı.

 Şimdi ikimiz de ne yapacağımızı bilemezmiş gibi ayakta duruyorduk. Elim ayağıma dolaşmış, suçlu çocuklar gibi titriyordum. Yüzünde ne öfke, ne acı, ne nefret vardı. Sakin, belki biraz bezgin görünüyordu. Acaba ne söyleyecekti? Neler olacaktı? Sakin olmaya, heyecanımı, korkumu belli etmemeye çalışıyordum. Hiç aklımda yokken yakalanmıştım. Öylece durup etrafa baktı.

Neden sonra, "Oturmaz mısınız?" diyebildim.

Gözlerimin içine bakarak, "Hayır," dedi, "ben yalnız burayı görmeye geldim, şimdi gördüm, gidebilirim..." Öylece döndü, çıkıp gitti.

Hepsi bu kadar.

Oturup benimle konuşsaydı, bana kızsaydı, bir tokat atsaydı, belki unuturdum. Ama yalnızca o cümleyi söyledi. Onun için o cümleyi ömrüm boyunca unutamadım:

 "Ben yalnız burayı görmeye geldim, şimdi gördüm, gidebilirim."

*

Keşke hemen oradan kalkıp gitseydim. Aslında öyle yapacaktım ama en önde oturuyorduk ve kalksam herkes beni görecekti. Çırılçıplak yakalanmış gibi hissediyordum. Bir an o rüyayı hatırladım. Hani Fuat bizim evimize geliyor ve herkes gerçeği biliyor ama kimse konuşmuyor. Sanki o rüya gerçek olmuştu. Üstelik bu kez yalnız ailem değil bütün İstanbul ve karısı da oradaydı.

Ne yapmam gerektiğini bilemiyordum. Karanlıkta bir yolunu bulup sessizce kaçmalı mıydım? Yoksa öylece konseri izlemeye devam mı etmeliydim?

Bir an fark ettim ki dışarıya birlikte çıkmaya başladığımız, o sevimli okul kaçakları gibi gizli gizli bir yerlere gittiğimiz günlerden sonra ben artık başka herkesi unutmuşum. O rüyayı gerçek sanmaya başlamışım.

Oysa gerçek şimdi karşımdaydı.

Ben bu filmdeki "esas kız" değildim.

*

O ünlü İspanyol ressamın sergisi vardı.

Büyük bir duvara konulmuş tek bir resmin önünde durdum.

 Bir kadın portresiydi bu.

 Başında kırmızı, çiçekli bir şapka vardı. Gözleri sanki yerlerinden çıkmış gibiydi. Ağzı, burnu olması gerekenden başka yerlerdeydi.

 Bu resmi daha önce görmüştüm. Ben eski, bir fotoğraf gibi, gerçeği anlatan resimleri severim. Onun için bu kadının neden böyle çirkin olduğunu hiç anlamamış ve o resmi sevmemiştim.

 Ama sonra o gün orada, o resimle yeniden karşı karşıya gelince birden anladım.

 Resmin adı, "Ağlayan Kadın"dı. Ve o resimdeki kadın öylesine tarifsiz bir acıyla, öylesine bir parçalanmışlıkla ağlıyordu ki, içinden geçenleri, böyle bir anda yüzümüze gerçekte yansımayan acıyı bir tuvalin üstünde anlatmanın başka hiçbir yolu bulunamazdı.

O paramparça, gözlerinin, ağzının, burnunun yeri değişmiş, renkler birbirine karışmış, çocukların çizdiği acemi resimlere benzer kadın yüzünün karşısında bir anda içimdeki parçalanmayı gördüm.

*

Bu öyle bir duyguydu ki, anlatmam zor.

Ben onu hep özlüyordum. Yanımda olsa da olmasa da... Sanki bütün hayatımız birlikte geçecek olsa, bütün gün aynı evde otursak, her gece beraber uyusak yine de özlem geçmeyecek gibi geliyordu bana...

 *

"Biliyor musun," dedim, "ben beklemiyordum, hâlâ da beklemiyorum, bütün bunların gerçek olacağına bir türlü inanamıyorum..."

"Olur mu öyle şey?" dedi, "Herhalde bunun bir sonu olacak, böyle bütün ömür geçer mi?

" Ona baktım.

"Niye geçmesin ki..." dedim.

 "Senin sahiden aklından zorun var," dedi.

*

Bazen en büyük düşler gerçek olur.

 Ben bir düş kurmuştum. Küçük bir kızken, hayatın nasıl bir şey olduğunu, neye benzediğini henüz hiç bilmezken (şimdi biliyor muyum?), gerçek korkulardan haberim bile yokken bir düş görmüştüm ve o düş gerçek olmuştu.

*

"Orada mısın? Hat mı kesildi?" diye sordum. 

"Buradayım," dedi.

Bir an durdum. 

"Ne oldu?" dedim. Ayla tam karşımda öylece durmuş bana bakıyordu. 

"Sana ben söylemek istemezdim ama..." dedi. 

Bir an başım döndü, sustum, telefona neredeyse yapışmıştım. 

"Ne oldu, ne oldu Nihat, çabuk söyle..." diye bağırdığımı, Ayla'nın yüzünün bir anda bembeyaz olduğunu, bir yere tutunmaya çalıştığını hatırlıyorum. 

Boğuk bir sesle, "İdam ettiler," dedi, "bitti, daha çok sorma artık..."

Telefonu bıraktım, oraya yığıldım. "Ülkemin güneşinden, çocukluğumun bahçelerinden, senin güzel yüzünden sürgünüm," diyen bir şarkı çalıyordu.

*

Büyük bahçelerden söz eden masallar... Prensesler... Herkesten güzel olan, uzun saçlı, yeşil gözlü, yürüdüğü zaman giysileri hışırdayan genç kızlar... İyi kalpli şövalyeler... Mutlaka masalın bir yerinde birilerini bir başka şeye dönüştüren büyücüler... Buzdan saraylar... Konuşan hayvanlar... Dağların arkasındaki mutluluk çiçeği... Hep güç elde edilen ama çabuk yitirilen değerli taşlar, tılsımlar... Kapıları açan, mühürlenmiş dilleri çözen, uzaklıkları geçen şifreler... Gizli geçitler... Yüreklerde-ki buzu eriten gözyaşları... Kimsenin bilmediği, kimsenin bulamadığı ama bir mağarada, bir ağaç kovuğunda beklenmedik bir anda karşınıza çıkıveren sihirli iksirler... Kimsenin çözemediği gizemli diller... Korku şatoları... Güzeller ve çirkinler... İyiler ve kötüler... Doğrular ve yanlışlar... Mutluluk ve mutsuzluk... Buluşma ve ayrılık... Unutulmayan öpücükler... Aşk...

Aşk mı?

Küçük bir çocuğa aşkı mı anlatıyordu anneanne?

 Evet aslında bütün anlattığı buydu işte. İksirlerin, tılsımların, yol gösteren kuşların, yollan kapayan kötülerin, dumanların arasından görünen büyücülerin, sihirlerin, şifrelerin, göz kamaştıran zümrütlerin, yakutların anlattığı tek şey buydu...

*** 

'Başucumda Müzik' Okur Yorumu

Tarih tadında bir aşk romanı...

"Başucumda müzik olmadan uyuyamam. Çocukluğumdan beridir."

Bu cümlelerle başlayıp devamında sanki karşılıklı muhabbet ettiğim birinden inanılmaz bir aşk hikayesi dinliyormuş gibi hissettiren sakin bir kitap. En azından ben her elime aldığımda şöyle kaburgalarımın arasındaki o yerde bir sakinlik hissettim.

Eğer benim deyimimle 'resmi bilgi' kısımlarına baktıysanız bu hikayenin gerçek bir olaya dayandığını bilirsiniz. Ama yazarının da dediği gibi; "Bu kitapta yazılanların hepsi gerçektir. Ama aynı zamanda hepsi yalandır. Çünkü onu ben yazdım." Bence bunlar böyle gerçekle kurgu arasında kalmış bir hikayeye başlarken söylenecek en zekice sözler. 

Hele ki konu aşk olunca... Okurken çokça, aşk kurgularda en kusursuz halini alıyor diye düşündüm. Ama ne zaman gerçek hayata taşınıyor o zaman hep biraz eksik. Galiba o eksik olan da çoğunlukla bizleriz.

Kitabın konusuna gelirsek benim cümlelerimle; hayal aleminden çıkıp bir türlü olgunlaşamamış ama bunu kendine çok da fazla yakıştıran bir kadının yasak aşkının hatıraları. 

Dedim ya sanki o kendi kurduğu düşün kahramanı olmak isteyen kızla karşılıklı oturmuşuz ve çaylarımızı yudumlarken bana geçmişini anlatıyor. Ara sıra konudan konuya atlıyor, bazense gözleri öyle bir yere dalıyor. Artık düşündüğü neyse hiç bir kelimenin onu tam anlatamayacağını düşünüp "Aman neyse, böyleydi işte." deyip geçiştiriyor. Sanırım bunda en büyük etken yazarın başarısı oluyor. Erkek bir yazarın tüm roman boyunca bir kadının ağzından yazması, bir de bu kadar güzel yazması takdir edilir bir şey.

Roman boyunca o duygusal gelgitlere hep hak veriyorsunuz. Artık belli bir yerde, yapılan yanlışı yargılamıyor ve sanki o kişi sizmişsiniz gibi yaşayıp gidiyorsunuz. Kahramanın da dediği gibi her şeyi, dışarıda kalan her olayı unutuyorsunuz. Ama hep o en mutlu anlarda bile duvarların arkasından bizi gözetlediğini düşündüğümüz huzursuzluk orada oluyor. Diğerlerini mutsuz etmeyeyim diyoruz, aynı zamanda kendi göz yaşımızı da harcamak istemiyoruz. Peki o zaman ne yapmalıyız?

Bence bu kitap hayatta mutluluk kadar bizi köşe başlarında bekleyen mutsuzlukları da anlatıyor. 

Bu yüzden onun yanında her şeyi unutsak da elbet bir gün hatırlayacağız.

Gel gelelim benim "orası da çok güzel, burası da çok güzel" diye diye biriktirdiğim alıntılara.

Ben normalde kitapların kenarını kıvırmaya bile kıyamam ve öyle bir şeylerin altını çizdiğimde de gözüm hep oraya kayar, rahat edemem. Bir huyum daha var ki acemiliğimi iyice dışa vuruyor. Ben kitaplarda beğendiğim bir yer olsa da öylece bırakırım. Ne bir yere yazarım ne de sayfasını not alırım. Eh blog işlerine girince de bunu yapmanız gerekiyor otomatikman. Bu yüzden ilklerin günahı yoktur diyerek bayağı bir kısım biriktirmişim alıntılarda, bu yüzden onları ayrı bir post olarak yazacağım. (Kitabın genelini kapsayacağı için heyecanı kaçmasın diye sadece başlarını da okuyabilirsiniz.)

Tabii diğer bir gerçek de kitabın her satırının hatırlanmaya değer olduğu. Bu benim kendime anı olarak bırakacağım bir blog olacağına göre geriye dönüp o etkileyici satırları okumak eminim beni çok mutlu edecektir.

Kitapla ilgili bir diğer düşüncem ise -olumsuz demeyelim ama- sanki yazarın diğer kitaplarını okusam da aynı tarza ve duyguda cümleler bulabilirmişim gibi geldi hep. Bu da kitabın biraz deneme tadında olmasından sanırım. Neyi yazarsanız yazın eğer iletmek istediğiniz bir şeyler varsa bu bir yerden diğer yazdıklarınızla kesişiyordur eminim.

Kısacası tereddüde düşmeden okuyabileceğiniz ve anılarda kaybolacağınız bir kitap.

Şimdiden keyifli okumalar. 

Mutlulukla kalın. 

Horimiya - Manga

Merhabalar.
Yine bir manga tanıtımı ile karşınızdayım. Şurada bahsettiğim manga gibi bu da çok çok sevdiklerim arasında.
Konusuna gelecek olursak; Hori Kyoko okulda oldukça başarılı, çok güzel ve dolayısıyla popüler bir kızdır. Ancak okul bitip de aceleyle eve gittiğinde onu orada bekleyen başka bir hayat vardır. Ailesinin işleriyle çok meşgul olmasından dolayı hem küçük kardeşine bakıyor hem de ev işlerini yapıyordur.

Annesi gece nöbetine bile kalan biri olarak ben de evde aynen Hori gibiyim. :'(

Liseli olmasına rağmen bir kere bile arkadaşlarıyla gönlünce gezememiş, hayatı boyunca indirim günleri, kreş çıkış saati, öğrenebileceği yemek tarifleri arasında koşturmuştur.

Ama okulunda onun gibi iki farklı hayat yaşayan biri daha vardır. Kim mi?

İşte karşınızda Miyamura İzumi.

Miyamura sorunlarla geçen orta okul yaşantısında -bence- kendini kanıtlamak için bir çılgınlık yapmıştır. Hatta birden fazla çılgınlık. Vücudunun çoğunu kaplayan dövmeleri vardır ve neredeyse dokuz civarında piercinge sahiptir. Bunları kendi başına bir çengelli iğne yardımıyla yaptığını söylesem ne dersiniz peki? Benim canım çok tatlı olduğu için parmağıma küçük bir iğne bile batsa dayanamam açıkçası. İşte gerçek hali böyle olan Miyamura okulda tam bir otaku gibi takılır. Yaz kış çıkarmadığı ceketi, uzun saçları, sessiz kişiliğiyle Hori bile onun çok iyi notları olan bir kitap kurdu olduğunu düşünür.

Bu iki bahtsız bir gün Miyamura'nın, Hori'nin küçük kardeşi Shota'yı okulundan alıp eve bırakmasıyla karşılaşırlar. Bir tarafta liseli bir ev hanımı, diğer tarafta çokça dövme ve piersing sahibi serseri bir çocuk. Herkesin ortaya dökülen bu asıl halleriyle yavaşça bir arkadaşlık başlar. Artık Miyamura okul sonraları Shota ile oynamaya geliyor ve gelirken de pastanelerinden lezzetli kekler getiriyordur. İşte böyle devam eden günlerde çok saf bir aşk başlar. Ve siz okurken hem kahkalarla güler hem de mest olursunuz.

Eh peki bir insanın sadece iki yüzü olabilir mi? Tabi ki hayır.

Zamanla refleksleri çok kuvvetli olan aksi Miyamura'yı ve tam bir sadist olan kıskanç Hori'yi de tanıma şansı elde ederiz. Bir de kaç kişi Hori gibi sevgilisnden ona zorbalık yapmasını ister ki. Merak ettiyseniz önceden önerdiğim adresten veya dilediğiniz her hangi bir siteden okuyabilirsiniz.

-Ve karşınızda karakterlerimiz;

-"Seni sevdiğimi söyledim ama bunun için çok utanıyorum."

-"İki günlük ayrılık ve nasıl hiç aramazsın. Seni çok özledim Miyamura. Eve hoş geldin."

-Tatlı mı tatlı Shota'yı kim unutabilir. Onii-chan!

-"Özür dilerim. Ama seni her şeyden kıskanıyorum. Telefona kayıtlı kız isimlerinden bile. ^,^"

-Burada kıskandığı kişi bir kız desem kaç kişi inanır. Maalesef gerçek. Bir Miyamura gerçeği. :)

-Mutlulukla kalın!

-"Ablanı senden almayacağım ama Kyoko'yu alabilir miyim?"

-"Türlüyü sevmesem de seni tanımak istiyorum Miyamura."

-"Ağlamıyorum. Çünkü ayrılmayacağız"

Bir yazının daha sonuna geldik. Görüşmek üzere.

Mutlulukla kalın.