Bugünden Bir Ben

Merhabalar.
Eğer eski yazılardan hatırlayanlar varsa birkaç aydır evdeyim. Okul bitti, başka koşuşturmalar için çalışıyorum. Yoruluyorum. Bıkıyorum bazen çalışmaktan.
Evde küçük bir afacan var. Tamamen abla aşığı ve her şeyi benimle yapmak istiyor. Annem hemşire ve çok yoğun çalışıyor. Büyük afacan daha beter, tam lise dönemi buhranlarında. Çok şükür aklı başında bir çocuk ama insan elindekiyle yetinemiyor hiç. Uslu duran çocuk biraz kafa tutmaya başladığında 'ne oldu buna' diyorsunuz. Sanki siz hiç ergen olmamışsınız. Bence ben hala üç yaş sendromunu bile atlatamadım içimde ama. :)
Yalnız geçen dört yıldan sonra birden altı kişilik bir hayata atılıyorsunuz. Şimdi babannem de bizde. Ev kalabalık geliyor ama aslında sıcacık da bir yandan. Konuşacak birilerini aradığım zamanları çabuk unutmuşum gibi geliyor bazen de. Kaçıp odaya kapanmak istiyorum. Küçük cadı peşimi bırakmayıp hemen damlıyor ardımdan. Bir sevgi furyası başlıyor sonra. Her gün fix cümlemizdir 'sen beni bugün hiç sarılıp öpmedin' deyip belki de günde elli kere kucaklaşırız. Ben pek sevmem bu dokunma işlerini ama küçükleri öpüp sevmek gibisi yok. Tabii bunu gören ergenus da istiyor. Ama 'koca adam oldu artık sevimliliğin kalmadı' diyemiyorsunuz. Şaka şaka onun yeri ben de hep başka.
Yaş farkı çok olunca arada, ablalar hep küçük anne oluyor sanırım.
İş ne olacak kaygısını hiç saymıyorum bile. Ülkenin hali belli. piyasa yerlerde benim meslek grubumda. Zaten komedi programlarında bile diplomalı işsiz mühendis şakaları dönüyor. Bazen inadıma mı yapıyorsunuz demek istiyorum ama gerçek bu bir yandan da.
Son zamanlarda kendimi çok toy görmeye de başladım. Fikirlerim hep oturdu sanırdım ben, olgunlaştım. Hareketlerim olgunlaşsa da sanırım fikirlerim hala ham. Daha çok okumalıyım. Hatta kurgu dışı okumalıyım. Babam hep bana söyler bunu ama ben sıkılıyorum deyip kaçarım oradan.
Büyümek ve büyüdüğünü hissetmek farklı şeylermiş. Büyüdüğümü bir süredir çok şiddetli hissediyorum ben. Hayatım boyunca 22 yaşımı merak edip durmuştum. O yaşa gelince diye başlayan hayallerim vardı. Galiba 22 yaşıma gelip bunların çoğunu gerçekleştirememiş olmak bana asıl hayatın ne olduğunu gösterdi.
Yapım gereği hayalsiz yaşayamam. Daha sonra kalp kırıklıkları da olsa hayallerim hep olacak galiba. Yine de gerçekte insanların hayal kırıklığıyla yaşadığını duymak ve tecrübe etmek farklı şeylermiş. Galiba anne babalar bu yüzden çocuklarının her istediğini yapmasını istiyor.
Eskiden daha çok bu iç dökme yazılarını yazardım. Blog kalabalıklaştıkça çekiniyorum açıkçası. Daha önce hiçbir mecrada bu kadar açık olmamıştım ondan sanırım.
Ama benim için bu kadar kıymetli bir yere bu yazıyı koymalıyım. Bugünün Nurefşan'ı böyle hissediyor eminim yarın daha güzel bir gün olacak. Geleceğin size ve bana mutluluk getirmesi dileğiyle.
Mutlulukla kalın.