Ben bugün sadece bunu düşündüm.
"Evet, ben de böyleyim."
Hayatlarımız benzer, düşüncelerimiz benzer, özlemlerimiz benzer...
Ve muhtemelen geleceğimizde benzerdir.
Sonraysa "Şu an benim gibi düşünen ne çok kişi geçmiştir bu dünyadan." deriz belki.
Ve ne tesadüf yine pek çok şey benzerdir.
Bugün beni bu benzerlikler hem mutlu etti hem de korkuttu.
İçinizde her yaptığınız hareketin hesabını verdiğiniz biri varsa kendi karakteriniz ve yaptıklarınız da hep kurcalar aklınızı.
Benim var. Acımasız ama bir o kadar da şefkatli biri.
Şimdiyse onun düşündükleri sanki büyüdüğümde veya yaşlandığımda o hep eleştirdiğim 'diğerlerine' benzeyecekmişim gibi. "Sonum belli, ben sadece yaşamam gereken zamanları geçiştiriyorum."
İnsan çabuk değişir, düşünceler su balonu gibi yok olup yeniden doğar. Ve bu bence korkutucu bir mucizedir.
Olması gerekli ve faydalı ama kontrol edilemezse kişiyi kendine yabancılaştıran bir mucize.
Bugün ben fikirlerimin, hatta umursamazlığımın bile çok fazla aynı olduğu biriyle sohbet ettim. Çok sevdiğim biriyle. Aynı benmiş dediğim biriyle. Geçmiştekilere baktığımda da 'bizden' pek çok kişi gördüm. Zamanında aynı fikirler ve hatta aynı umursamazlıkla yaşayıp sonrasında korkunç bir mucizeye tanık olan kişiler.
Zamanında onlarda bunu düşünmüşler midir?
Belki de şu an burada bunları yazmak en akıllıca olanı. Bir şeyleri değişimden kurtarabilmek. Geriye döndüğümde "İşte vardı. Bir zamanlar ben böyleydim." diyebileceğim bir yer var edebilmek.
Ne kadar korksam da "Kişi sadece kendi istediğinde değişebilir." cümlesinden sonra biraz olsun umut dolmak amacıyla.
Kimsenin düşene dönüp bakmadığı bu dünyada kendi yara bandım olmak umuduyla...
Ama gerçekten hayat "Nerede hata yaptım?" demek için çok mu kısa?
Uzun olması dileğiyle...
*Biraz müzik belki de her şeyi unutturur. *
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder